Wiele mitów i legend narosło wokół tzw. pustej runy, jedni wogóle nie wróżą dalej, gdy się ona pojawi, inni cieszą się, gdyz oznacza dla nich nowy początek... nim jednak zaczniemy rozważania nad jej znaczeniem, warto zastanowić się nad jej historią.
Autor: Rig Svenson
Wszelkie prawa zastrzeżone, kopiowanie, powielanie, bez zgody autora zabronione.
Autor tej strony posiada zgodę autora orginalnego tekstu na jego tłumaczenie i publikację.
Legenda o Rigu jest pieśnią opowiadającą jak jeden z Bogów pod postacią wędrowca o imieniu Rig, przemierzał świat, ustanawiając prawa, ucząc ludzi i dając im rady. Podczas tej wędrówki między innymi podarował ludziom runy oraz uczynił ich krewniakami bogów bez względu na status społeczny. Domniemywa się iż bogiem tym był HeimdallR, na podstawie innego fragmentu Eddy poetyckiej:
Pierwszą i najczęściej przytaczaną informacją związaną z "wróżeniem" z pomocą Run, jest fragment opisu Germanii, autorstwa Tacyta:
"...Auspicia sortesque, ut qui maxime, observant. Sortium consuetudo simplex: virgam, frugiferae arbori decisam, in surculos amputant, eosque, notis quibusdam discretos, super candidam vestem temere ac fortuito spargunt: mox, si publice consuletur, sacerdos civitatis, sin privatim, ipse paterfamiliae, precatus deos coelumque suspiciens, ter singulos tollit, sublatos secundum impressam ante notam interpretatur...."
1. (140) Pamiętam wisiałem na wietrznym drzewie
przez dziewięć nocy wisiałem
Włócznią przebity, byłem w ofierze Odyna,
sam dla siebie,
Na drzewie, którego nikt nigdy nie poznał
gdzie jego korzenie sięgają.
2. (141) Nikt mnie nie wspomógł chlebem ni rogiem,
gdy wisząc w dół spoglądałem;
runy podjąłem, krzycząc je wziąłem,
poczułem wtedy, iż spadam.
3. (142) Dziewięć też zaklęć wnet otrzymałem
Od syna Bolthorna i Bestli ojca;
Napój dostałem, miód najwspanialszy
Pobrany wprost z Othrörir.
"Ścieżki i Bezdroża Runiczne"
Autor: Tomasz Misterka
Autor kart: Dariusz Cecuda
Ponieważ niezwykle trudno jest recenzować własną książkę, pozwolę sobie ograniczyć się jedynie do prezentacji najważniejszych, zawartych w niej elementów:
Futhark Starszy jest typem pisma północnoeuropejskiego używanego najprawdopodobniej od III w.n.e. przez plemiona germańskie.
Runy podzielone zostały na trzy Aety, po osiem znaków. Metodologicznie aety zostały zastosowane przez badaczy run prawdopodobnie dopiero w XVIIw. Znaleziska i poematy nie ukazują jednoznacznie iż podział ten jest w jakiś sposób obowiązkowy dla celów magicznych. Poniżej przedstawiam parę przykładów:
W literaturze związanej z Runami, dość często występuje w charakterze suplementu, a czasami wręcz przy opisach znaków runicznych zestawianie ich z innymi systemami magicznymi i mancyjnymi. Pisze tu o takich systemach jak Tarot (powstały w XV w.n.e.) czy też przyporządkowywanie Runom klasycznego opisu liczb z "numerologii", bądź żywiołów.
Bindruny są formami graficznymi powstałymi z połączenia ze sobą kilku znaków runicznych. Powstały w ten sposób znak może służyć jako talizman. Tak wygląda ten "przepis" w uproszczeniu, temat jednak nie jest prosty sam w sobie. Musimy mieć świadomość tego iż kreując tego typu symbol, tworzymy pewne połączenie energii znaków użytych w nim i... znaków powstałych z takiego połączenia. Problemem są owe znaki "dodatkowe", gdyż mogą one zarówno wzmocnić efekt naszego "talizmanu", jak i go osłabić a nawet - co gorsza, wygenerować efekt odmienny od oczekiwanego.
Runy nie są ani jednym alfabetem ani nawet jednorodnym alfabetem. Większość znaków runicznych posiada kilka swoich wersji graficznych, zależnych od miejsca znalezienia, pochodzenia i czasu. W dużym uproszczeniu możemy wyróżnić następujące rodziny futharków:
Copyright © 2025 Hieroglif - All rights reserved
Developed & Designed by Tomasz Misterka
