Historia

W ezoteryce utarło się przekonanie, że runy są pismem o charakterystycznych, ostrych krawędziach i liniach prostych. Przekonanie wykute, w kuźniach ezomistrzów, którzy nie zadali sobie nawet tyle trudu aby kilka kamieni runicznych obejrzeć, pozwala potem na kolejne tezy - o "energii kształtów run", powadze ich symetrii etc.

Pod powyższym, nieco prowokacyjnym tytułem kryje się w istocie krótka treść, bowiem listing nazw, jakie ludy Saami nadawały osobom, które zajmowały się praktykami religijno-magicznymi (włączając w to również zielarstwo). Ponieważ w tym wypadku "trzecia translacja" - na polski, mogłaby zaburzyć sens, niektórych zwrotów, pozostawiam również angielskie odpowiedniki źródła bezpośredniego. Jeśli ktoś, z odwiedzających ma lepsze tłumaczenie tych terminów, plus ew. kontekst ich występowania jestem szczerze zainteresowany.

Ponieważ warto wydarzenia i znaleziska umieszczać na skali czasu, zdecydowałem się na założenie takiego działu. Cywilizacja germańska, z którą związane są runy, nie była oderwana wszak od wpływów ani Imperium Romanum ani pozostałych sąsiadów.

Thursowie, czyli olbrzymi występują w mitologii Germańskiej jako personifikacje sił natury przeciwnych człowiekowi i Bogom oraz chorób. Początkiem owej nienawiści między Thursami a Bogami jest zabójstwo Ymira, praojca lodowych olbrzymów, dokonane przez Odyna i jego braci - Wiliego i We.

Thor (Grom, Piorun), zwany był na kontynencie Donarem i należał do rodu Asów. był synem Odyna i Jord (Ziemi), i jednym z najpopularniejszych Bogów wśród ludzi.

Odyn (Oðin) zwany również Wodenem (Wodanem) jest zwykle uważany za przywódcę Asów a po połączeniu się rodu Asów i Vanów rownież za przywódcę wszystkich Bogów panteonu germańskiego. Nie było tak jednak zawsze, mimo iż mitologia germańska takie miejsce mu przyporządkowywuje, znajdują się zarówno w tekstach historycznych (Tacyta opis germanii) jak i w sagach sugestie pozwalające na przypuszczenie iż Odyn przeszdł w istocie głęboką ewolucję jako Bóg, zarówno awansując na głównego Boga panteonu jak i uzyskując nowe cechy.

Futhark Starszy jest typem pisma północnoeuropejskiego używanego najprawdopodobniej od III w.n.e. przez plemiona germańskie.

Runy podzielone zostały na trzy Aety, po osiem znaków. Metodologicznie aety zostały zastosowane przez badaczy run prawdopodobnie dopiero w XVIIw. Znaleziska i poematy nie ukazują jednoznacznie iż podział ten jest w jakiś sposób obowiązkowy dla celów magicznych. Poniżej przedstawiam parę przykładów: